Οπου στην επιστημη γυναικες βρεις να εισαι σιγουρος πως θα βρισκονται σε οργασμο. Διαρκη χειμερινο ακαταληπτο απροσωπο.
Αυτον που οι πορνες θα ονομαζαν αισχρο.
Αλογο σεξ στο δρομο των ανθρωπων. (Αποδοση ακαπελα των ορμων)
Γεματο εννοιες εικονικες
να ονειρευονται πως καποτε καρποφορησαν ολοκληρωμενες φανταστικες νεες οσμες.
Πληρως ικανοποιημενες απο τις συμμετοχες πληρως αμετοχες λοιπων βλαβων στον εαυτο και επι της γης ποιητριες κι αυτες της επιστημης λειτουργοι μετα και ποιητων αντρων.
Και σπουδαιοτερη ποιητρια επιστημη μας συνολικα εσυ.
Τα 100 χρονια περασες
ηρωα αιωνα της επιστημης και ολα τα τοξα αντρικα και γυναικεια
ασυμπληρωτα ασυναρτητα κι ασυνδετα
σκορπιες σκεψεις καλα φθαρμενες στων μυαλων σου τις βουνοπλαγιες
χωρις ερωτα αφημενες.
Ο πολεμος τιτανων μυαλου φυσης γης αιωνα ψυχης ερωτα και λογικης στη σταση στο Θησειο.
Αριστερα οργιακο το παρελθον στα βραχια δεξια το νεο φοβερο λογικο προγραμμα μια κινεζικη αγορα πανεπιστημιου και Σινα.
Εκει παρακατω που χωρις αιδω εκδιδεις το γυμνο κορμι της σφαιρας στην Σολωνος απροστατευτο
φανταζει
πορφυρο λευκο αγαλμα παρθενο στον χρόνια βιαστη της απολιτιστο πολιτισμο παραδομενο.
Χωρις ψυχη νικητη της εποχης θεριζεις
ο,τι βρεις δεν εχει ψυχη η φυση, κοιτα απροπυργο μια οπτασια ετσι, προφανως παιδι.
Μοναχα η λογικη οριζει.
Και οτι δεν δρα πεθαινει στο μετεριζι.
Παραμελημενη η μελλοθανατη ψυχη αντιδρα χρειαζεται να γλιτωσει συντομα θα μεταμορφωθει
η επανασταση της δεν αργει να ευοδωσει.
Συμβαινουν ηδη αρκετα.
Κοιταξε δεξια και αριστερα.
Ενοσω ο ηθικος ανθρωπος πλαισιο ακομα προσπαθει τη γυναικα ανθρωπο να σωσει απο του ανθρωπου αντρα τη σπασμενη τη γροθια
μα παλι εφτασε αργα.
Μπορει βαριεστημενος ή ασυνηθιστα χαζος.
Μηνυματα πολλα.
Και οι νυχτες μας καχεκτικες.
Δειτε εξω γενικα.
Ο ερωτας πλεον συνολικα αφηρημενα γενικα στο σπιτι του αποκλεισμενος και μουγκος.
Αρνητης βουβος.
Απαρηγορητος και απνοος κοιτα το δρομο φοβισμενος.
Βλεπει πως μαλλον θα μεινει για παντα εδω κλεισμενος.
Καθως τον ντρεπονται οι ανακαλυψεις των μηχανων νομιζει πως εχει καταντησει φετιχ των νεοεικονομαχων
των νοσταλγων της θειας αδικιας.
χρυσος πρωταθλητης στο αλμα εις τριπλουν μιας ακομα μοντερνας λογικης εικασιας.
Θα ηθελα να ζησω αλλα σαν να ειναι αργα.
Για μενανε η πυλη μοιαζει ειναι πλεον κλειστη
ή και για ολη τη φυλη.
Χασαμε νικησαν οι αριθμοι. Και οι εμβολιασμοι.
Μπορει και εσυ.
Εχασε παντως ο ανθρωπος
Αν το δουμε γενικα.
Ποναει και η γη συνολικα Ομως μονο προσωρινα αυτη.
Ενω το χρωμα ξεφτιζει απο τον τοιχο του σπιτιου του ερωτα και τα τειχη του πνιγονται στα πελαγη του βυθου του.
Ριζικη αλλαγη (της γης) εκδικηση γλυκια να σκοτωσει του ανθρωπου τον ερωτα αδερφο (της μοιρας του γραμμενο) ντυμενη κορη κοινωνια.
Πως να ερωτευτεις οπως παλια χαζα σε ενα κοσμο μηχανων ανθρωπων με τιποτα δικο σου φανερο σε αγνωστο χρονο και ρυθμο καθημερινα παρεα με το συνολο
αριθμημενο
απο τη χαρα στον πονο και στον πονο δωσε χρονο και χωρο και κοπο
ξανα και ξανα.
Νικησανε. Δεν χρειαζεται να περιμενουμε το μελλον τελικα. Οι μηχανες επικρατησαν νοητα.
Ασκοπα μοιαζει αλλα μαλλον πολυ συνειδητα
και με βαθυτερο λογο παντα τα λεφτα
με το περιβαλλον την κοινωνια και το σωμα να ακολουθουν πιστα.
Ειναι τελειωτικη η ηττα ψιθυριζεις
εξοριστος της πραγματικοτας ο ερωτας παντοτινα
ετσι που το δρομο της επιστημης της οικονομιας των νεανθρωπων αλογα περιφρονα.
Τελευταια ελπιδα του ερωτα και ευχη, κατω απο το βαρος των καταγγελιων ολοκληρης της γης
κατα αυτου πατερα και αδερφης
μια μερα χιλιαδες χρονια αργοτερα να μεταμορφωθει σε σμαραγδι πρασινο
που να θελουνε οι γυναικες συνολα στολιδι στο λαιμο του μελλοντος τους.
Πολλες πνοες χαθηκαν. Βρηκαμε τις σφαιρες. Και αυτες παραιτηθηκαν.
Ο ανθρωπος του εαυτου του,
αντικειμενικο υποκειμενο,
υποκειμενικο στολιδι της λογικης
καποιων
λευκο σκουπιδι του μαυρου.
Στις ιδιαιτερες αυτες συνθηκες τις ανακατεμενες γινομαστε ο,τι περισσευει απο το ολο.
Μας εμεινε η οπως παντα μερικη αναγκαστικα λογικη αστοχη λαθεμενη να ξεγελα διαρκως τις ομορφες στιγμές μας.
Ας της φωναξουμε επιτελους:
– πλανα, ξεμοναχιάζεις την πραγματικοτητα, δεν την αφηνεις να επισκεφτει τον τόπο μας που δεν αναγνωριζουμε απο τοτε που την πουλησες στους εχθρους μας !
– κερδοσκοπα, συνταρασεις το γαληνιο παρον κόβοντας κροσια απο το ακριβο υφαντο της ιστοριας για να υπηρετεις την αυθεντια και τους αφεντες της !
-υποκριτρια, ελεγες θα παραβγουμε στα στενα ισος προς ισο θα υπερβουμε τα μαραμενα φυλλα της πραγματικοτητας και εσυ διαφευγοντας τα κοβεις ολα στα μετρα σου και στα ποδια του πλουτου και του ονειρου που σε τρεφει τα σκορπας !
– πορνη μικρους μας πονηρεψες και μετα μας απομονωσες ετσι που η ορμη μας να χτυπα ενοχη στα τειχη του εαυτου μας και να σβηνει ετελευτη ενω εσυ και οι φιλοι σου προστατευμενοι αξιωνεται την ενεργεια μας τη χαμενη!
Εχοντας αλλη οπτικη η οποια αληθεια απλα τη λογικη περιφρονει.
Ευτυχως το συμπαν εχει ηθικη.
Ποιος την ακουει. Ευτυχως κανεις.
Στενος φιλος
Σαν παλιος καλος φιλος
αντικειμενικη λογικη
στηριζεσαι σε γνωση μερικη
ειτε αυτο
ειτε σε θρυλους που σε εχουν αρνηθει.
Παραμελεις συστηματικα το να (το) σκεφτεις, αναρωτιεμαι αδικα γιατι.
Σα να μην εχεις μαγκα μου εγωισμο
Ή σα να εισαι παλιο αυθαρτο ιδανικο
αφταστο και οπως λεν για ολα απατηλο.
Δεν φεγγεις πλεον ανεξαρτητη και αυτοφωτη πηγη
οπως καποτε παλια σε ειχα φανταστει.
Εχεις πλεον προσωπο καταγωγη.
Δεν εισαι για του καθενα την αυλη.
Μονο να αυλακώνεις σθεναρα γνωριζεις
με τον ιδρωτα των πολλων
των εκλεκτων σου την πλουσια επιπεδη ζωη.
Ωριμανση
Η λογικη μας χαλασε,
τη ψηλωσε το ψυχος,
οπως και η ψυχαγωγια και ο πολιτισμος και η φαντασια.
Απλο πλεον χρηστικο οργανο επιβολης.
Ο συγχρονος ρυθμος την εκδιδει αμεσα
στον αμεσως πλουσιοτερο επομενο σταθμο
σκεπαζοντας το ψεμα με το ελαφρυ της παρελθον.
Ποιος δεν το εχει πλεον αντιληφθει.
Καλυτερα μας λεγανε η λογικη απο τη φυση την αλογα σκληρη.
Απο του παραλογου τη φωνη.
Ισως να αλλαξουμε συνταγη.
Εχει ακομα ελπιδα και αν ναι πες μου τι.
Παραλογο λογικο ποιει ή το λογικο παρανοεί.
Ενα σημερινο ερωτημα για του ανθρωπου τη φυλη.
Μπλε ουρανε
Ξεφυγαμε απο τις εικονες.
1000+ χρονια λογικης και επιστημης
το ερωτημα αλλαξε.
Εισαι σοκολατακιας ή κρεμακιας αραγες.
Ολοι το ιδιο σκεφτηκαμε ολοι διαφορετικοι.
Υβριδικα μοντελα επιστημης βασικης.
Εξαλλου τι μας κανει ανθρωπους της γνωστης γης.
Αν οχι η λογικη του καθενος
η επιστημη του συμφεροντος η αδερφη.
Ωραια, λοιπον, για πες.
Ενδιαφερεσαι φιλη καλη επιστημη για τους ανθρωπους την προοδο ή μονο για το οφελος της επιχειρησης και το επικερδες.
“Τι μηχανη ειμαι”, ρωτας αδερφε.
Ενδιαφερομαι και για την στους ανθρωπους την επιδραση μου οσο αυτη ειναι μια δευτερη επιστημη πιστευτη.
Πασχιζεις να μην σταματησει η μηχανη και το οφελος της δηλαδη.
“Ναι, τι μηχανη ειμαι, αν οχι πραγμοποιηση ιστορικη.”
Ανακαλυψαμε το μυστικο παιδια.
Τριο βαθια ερωτευμενο
με τον επιχειρηματια επιστημονα τρελο
αλλα και τον καθενα λιγο πολυ ζαβο
στην κορυφη
πιθανοτατα αν και απιθανα
και εσυ.
Και με ποιον συγκρινεις τις δρασεις σου
εξω απο τη σφαιρα που σε οδηγει,
ανθρωπε επιστημονα λογικε.
“κενο”
Φιλε των δασων ουρανε,
εκει στο συμπαν σου,
για πες εσυ που εχεις δει.
Χρειαζομαστε λοιπον μια του παραλογου φιλη λογικη
διαρκως να χλευαζει τον εαυτο της να αμφισβητει
αναγνωριζοντας την αδυναμια της καθε προτασης στιγμης
μπροστα στου μυαλου το απεραντο ξημερωμα
καταδικαζοντας τις φρικιαστικες προσταγες του οποιου αλλου θηριου αναλογα ονομασω αξιωμα.
Ιχνηλατωντας μοναχα συνειδητα
την τοπικοτητα και την χρονικοτητα του οποιου συμπερασματος
τα απροσδιοριστα ορια της αληθειας
που μπορουμε να προσεγγίσουμε με τη λογικη
μεσα στο πληθος του μυαλου
και με το μυαλο μικρο μεσα στο παντοτινο του συμπαντος.
Η νυχτα κοροιδευει το πρωι. Τι εχει να προσφερει. Αφου εδω ολα γινονται δεν θα το περιμενω. Oκτω η ωρα σκεπαστηκα ωρα εννια το ψαχνω.
Ο ανθρωπος θυμα και ηρωας μαζι ξεχνα την ωρα της αναγεννησης.
Ο μυθος παραμενει ζωντανος σε καθε μια θυσια.
Δεν μου εδωσε πνοη ψιθυρισε
σιγα
δικη μου ειχα παντα φωναζει.
Μου σκεπασε τα ψεματα με ψεματα αθωομενα λες και χει σημασια συννεφα ο νομος που ξεχνιεται.
Παλια ζωη
Σαν τους ηρωες του επους του μεγαλου που παντα μενουν ιδιοι.
Θαρρουμε τους σκοτωσαμε μα τουτοι δεν πεθαινουν.
Οπως τα πευκα ο ανεμος απανθρακωμενοι μαυρα ορυκτα μεσα στη φωτια γυαλιζουν με καθε αναμα της σκεψης που λιγο τα ακουμπησει.
Νεκρα οστα ρημαγμενα ασυρμολογητα μεσα στο απαραβιαστο σεντουκι αθικτα μυριζουνε παλια χαρα λες ερημωμενα απο της ζωης τον πονο
μα ειναι αυτο και μονο.
Απλως να μην ξεχασουμε βαλθηκαν να θυμιζουν το παρελθον στο μελλον ελπιδα να χαρισουν στο χαμενο μας παρον
μα ηρθε κιολας το τελος, ρωτας.
Πιθανως.
Δυστυχως στο περισσευον τωρα σκεπαζει τις βασικες αληθειες μιας ολοκληρης γενιας ενα παλαιωμενο ψεμα
η αλλη οψη κοβει.
Μακαρι αυτο και τερμα.
Αυριο θα εχουμε αλλαξει χωμα
ερωτημα
αν θα πρωτοδει τη μερα.
Επιταγη
Στα τυφλα απλωνομαι με ανοιχτα φτερα σε διχτυα τραγουδω.
Καποτε καποιος καπου τοτε αποφασισε ο κοσμος μας καλυτερα να ντυνεται αγριος και ενοχος και αδισταχτος προσταχτης.
Ποτε κανεις δεν κερασε σαν τον καλο το φιλο
Αν ειναι να λυγίσουμε να ριχνουμε τα βέλη μας να σκεπαζουν το κιτρινο το εδαφος μπροστα μας.
Να εχω τα ψαλιδια μου να βγαινεις στα ρηχα σου.
Να φυγουνε τα ψαρια μας απο την αγκαλια της πολης της θαλασσας μας της στεγνης να βρουν τον ωκεανο στου εαυτου μας τον βυθο.
Μικροι τυμπανιστες
Τι και αν πονεσα με τον διπλανο
τι και αν χορτασες το αφεντικο
τι και αν εκανε το λογικο σωστο
παραμελησαμε τον εαυτο σας επιμελως διακριτικα
αυτοι εμεις οι αλλοι.
Φρόντισα την κομη μου ξεχνωντας του ειναι μου το ολο και η μορφη μου εγινε ξενου σαγονιου σκια.
Απο τοτε με πονα καθε μπουκια γιατρε μου.
Αληθεια ψεμα
Ονειρο, εχθρος και φιλος μας στο ξυπνημα.
Της οργης τον θεο ξυπνησαμε, μαζι ονειρου μερη διαβηκαμε, χρονια ψυχρα αθωα.
Σιγα σιγα εφυγαν οι καιροι της λογικης, του παραλογου οι τοποι, μπουγαδα ηταν το ονειρο απλωθηκε καθαρισε και παει.
Εμειναν μονο μυρωδιές, καποιες καλες λεβαντες, που συχνα θυμιζουν υπονομο και βρωμικα σκουπιδια.
Το τωρα δεν εχει απο αυτες για αυτο το προσπερναμε δεν το μαθαινουμε καλα ουτε και το ποναμε.
Ετσι σιγα σιγα εμεις λιγα οριζουμε εχθροι μας οδηγανε.
Πολυ φως μπροστα δεν βλεπω τις φωνες. Εστριψαν μαλλον πρωτες αυτες.
Χωρις αισθησεις να φυλαχτω ελπιδα μοναχα στα γατια τη βρισκω που ερχονται κοντα αθωα στο λεπτο. Ισως φυλαν το μυστικο.
Αγονηελπιδα
Δυο χρονια στο πηγαδι. Τα παντα αγνωστα ξανα.
Ολα κυριολεκτικα στο τωρα οπως και στους πολεμους.
Δεν χρήζουν ψεματα ουτε ψαχνουν εξηγηση, ενω παιζουν δυνατα, απλως κοβουν το νημα απο την αρχη.
Καποια ονειρα του παρελθοντος θυμιζουν αγριες αταιριαστες εποχες που πασχιζουν να ξεχωρισουν απο το δυστοπικο παρον το αβασιμο που κρεμεται στις ζωες μας.
Προσπαθησα να δω αναποδα το τωρα, να γνωρισω τη μορφη του, να το διωχνα λεει, να μεινει μακρυα, θα ελπιζα πως ηρθε η ωρα.
Ανησυχο παρον, δικο μου, το εκλεψα, το ταιριαξα στη νοητικη μου αναπηρια, ελπιδα αγονη, σε γνωρισα και εμεινα κοντα σου.
