Κενο το νοημα της μερας
Μια γατα μικρη η ωρα της ηρθε.
Τσίριξαν οι ροδες ακακες
νοσησαν στο
πρωινο κρυφτο παιχνιδι στις αυλες.
Μυρισαν δακρυα πονου
της χαρας οι λεμονιες
νωπα
το θαψαν το γατι
στα αγνωστα τα πεζοδρομια
κρυφτηκαν κι’ αυτα.
Στο τελος εκλαιγαν μαζι,
δρομος αυλες και ουρανοι.
Και η βροχη σαν πυρκαγια φωτισε τα αδερφακια της
που συνεχισαν το γελιο και το παιχνιδι καθε επομένη.
Τελος η μανα η καημενη,
το βαρος της λιγοστεψε,
μεχρι την καθε επαυριο ξημερομενη
που θα κλαιει ξανα.
Ξεδιαλυνοντας με σιγουρο νερο το αυτο απο το ειναι.
Ωσπου το γυαλιστερο της τριχωμα να ξεκολλησει απο το υγρο κορμι της.
Και αυτη να προλαβει να ανεβει στο δεντρο να χαρει τη γιορτη.
Πλαστη ημερα
Πλαστη ημερα, πλαστικη πνοη,
χωρις στιγμη,
φευγεις, ατονη, μικρη μεγαλωμενη.
Απελπισμενα μας καλεις να βρεθουμε στο ονομα της ποιησης να πιουμε το πιοτο.
Δεν μπορω να περιμενω αλλο
Ποιηση κενη οραματος ασκοπο φυσικο τελος μιας αναγκης πλαστης.
Χρωματιστο τελος της στιγμης.
Χαρηκα.
Φοβου το θεο που σε προσταζει
Παυλιδι
ημιθεε ποιησης ζωντανης νεκρης.
Εδω μπορει να φαινεται χαμενη
αν και καλα ωριμασμενη,
ποιηση
ποιει ζωη, αυτη τη θεια χαρη,
αρχη.