Ακριτη ανθρωπια στα σπλαχνα μας χαραζει
να βγει θελει στα συνορα
να ψαξει φιλους στα κενα.
Την οικογενεια σου εμαθες
εκεινους που σας εντυσαν μαζι.
Και σου μιλησαν για χλωμους
επιθετικους ινδιανους
επικινδυνους
που φυτρωνουν σαν τις τσουκνιδες
σε γειτονικες πατριδες εντος και εκτος μυαλου.
Απο τοτε και καθε πρωι στην πενα
ξεκινατε ομαδικα για να ψαρεψετε χλωρες
εχθρων κεφαλες στα ξενα.
Απωτερος σκοπος
να μη μυριστεις τιποτα ποτες
πραγματικα δικο σου ή δικο σας.
Ολα φτιαχτα χρωματα βαρετα σε σχηματα πιξελ αρτ.
Τι ζαλη αναρωτιεσαι παλι.
Ποιος και γιατι ευθυνεται γι’ αυτο το αγνωστο χαλι
δεν ακουσες ποτε.
Ισως γιατι ραγισε η αναγκη
γιατι στερεψε η φωνη
ισως γιατι το διαβασμα δεν ελειψε ποτε τη κυριακη
ακομα και σαν ητανε γιορτη.
Ισως γιατι σχόλη και χαρα δεν συνυπηρξαν πουθενα.
Ισως γιατι ντυθηκαμε ολοι παπαγαλοι
υπαλληλοι πιστοι
πολυχρωμα ζωα στο χακι
να μην τους πιανει ματι.
Ισως γιατι ολοι μεγαλωσαμε εκλογικευομενοι απο μικρα
ως μη γενομενοι ποτε κοτοπουλα τρελα
ωσοτου το πεθαμενο μας μισο μυαλο
αφησει το αλλο λογικο
και μπλοκαρει στους 13 μηνες
εξαιφνης.
Μην ανησυχεις ομως
αληθινα οσα μας ειπαν
θα δεις.
Σαν εφτασα στα συνορα
ειδα να κινουνται εξυπνα
αντικριστα γουρουνια
απο τη φωτια βγαλμενα θα λεγες
απειλητικα
ντυμενα αλλο χρωμα
φιλοι με αλλο ονομα
και ονειρα δικα τους
σωστα τα ειπαν εχθρικα
ιδια με τα δικα μας γραμμα προς γραμμα.
Οταν βρεθειτε
στη μεση και σεις
αποπτερωμενοι
απο το πολυ περπατημα
ολοι ομοια χλωμοι
με το συκωτι στο τηγανι
απο το φοβο
τη γλωσσα σας προσέχετε
μη τη φατε και αυτη.
(Οπως το προβληματικο παιδι που δεν του βγαινει λεξή
ή του φονια μπατσου που δεν θελει αλλο να μπλεξει.)
Μακρυα απο τη ζεστη του κοινου σπιτιου
αυτου που δεν χτιστηκε ποτε
φοβισμενη για τα καλα μπροστα στον επικειμενο χαμο
η καρδια θα κουβαλα μεσα σας βαθια
μια κρυα νεκρη σχεδον κοινη ελπιδα.
Νεκροι και εσεις ξεχωριστα
καρδιακο μεσα την ευφορια του πολεμου
μπορει να ενεργησετε βιαστικα
για να δωσετε στην ελπιδα σας ζωη
σαν νεο Λαζαρο
διαιτητης και επιθεση μαζι
μπαλαντερ
στον αγωνα με τους ινδιανους
φωναζοντας της ρυθμικα
“σηκω ελπιδα δυνατα”
συνθηματα αυτιστικα
50 τοις εκατο γηπεδικα
αλλα 50 φυτευτα.
Στην εδρα της τωρα η φωνη
με το μεγα πληθος στις εξεδρες της παλλομενο
καθετι μεταμορφωνει σε επιταγη.
Μεταλλο αυστηρο
καθως βαρα στη διαπασων
και τη σπασμενη σου καρδια για αλλαγη σε λιγο θα επιταξει
να δεις
αμεσα να ζεσταθει
να σπασει τα κεφαλια απ’ τα απεναντι παιδια
τα ομοια ξεχωριστα
με τα δικα μας φονικα σφυρια.
Παρομοια φονικια
μελαχρινη
με αυτην τη κοτζαμ γηπεδου
σεβαστη καθολα οχλοκρατεια
δεν ειναι ομως και η
πολλες φορες πιο ατομικη και
συχνοτερα χειροτερα αισχρη
η γλωσσα η φτηνη
ολου του συρφετου.
Σκουπιδια κοινα
ολα δικα μας
σκορπισμενοι συνανθρωποι
στης κοινωνιας τους επιγειους υπονομους
αυτοι που καποιοι λεμε αποβλητα.
Λιγα τα ορατα
λεκτικα διαμαντια του καθε τιμιου τρελου
μυριαδες θαμμενοι δυναμιτες
στα θεμελια του καθενος σπιτιου.
Να ξεκινησουμε ξανα απο του μπατσου φονια
που τωρα δεν μιλα
μετανιωμενος ναι ηταν
οταν γκαριζε στους δρομους σε παιδια
κυριοι δικαστας.
Οπως και του καθε λογης
αφώνου
κλεφτη δολοφονου
βιαστη
(παντος τυπου πριζας με επαφη
προστασιας σουκο γερμανικη)
σε υστερου μεσημεριου σειρα
που ψαρεψαν τα καναλια
στην πισω την αυλη
στα ορθια να ασελγει
στους καρπους της λεμονιας
μας
της κοινης
με το γειτονα
στον κηπο μοναχη
αποκλειστικα ερωμενη
αγια
καρπερη δυνητικα
χειμωνα καλοκαιρι.
Οπως και η τσιριχτη φωνη των καποτε γονεων
κανιβαλων
πιστων στις παραδοσεις
που δεν βρηκανε αλλη συκωταρια να φανε
μη σωσουνε
παρα την καλη τους στα δικαστηρια καρδια
ειτε λιγο πιο χαλαρα
γονεις που απο μικροι διαφυγαν των βαρετων σχολειων
ή καποιοι παλι που πετυχαν ομως οχι ομοια πολλα
(λεφτα καταξιωση ή λιγο φθονο απλα)
και τωρα λιβανιζουνε μαζι με τον παπα
ολοι μαζι
τα μικρα τους τα παιδια
και ο,τι βγει
ή οι αλλοι
οι πιο ισχνοι
αυτοι που απλα παντρευτηκαν βιαστικα
χωρις να μαθουν το γιατι
μα που ειπες ειναι παλι αποψε αγαπη τα παιδια.
(καρδουλες σε πολλα εισαγωγικα.)
Οπως και η γλωσσαρα η ερωτικη
των τεως νυν και αει
ισως παλι μαζι και συ
ζυγοκτονοι
φωνακλαδες
ολοι τολμηροι
που σκοτωνουν τον δυναστη του γραφειου
του καλουπιασμενου στη γωνια της σπασμενης νηνεμιας
στο σπιτι τους
καθημερινα
μεσα στη σιγουρια του επιπλου τους του διπλου
μα τωρα πλεον αδειου κρεβατιου.
Λιγα θα εχεις ακουσμενα για την
ακριβοθωρητη μαφιοζικη μιλια
των πλουσιων βρυκολακων
φιλοι των παραπανω αστυφυλακων
αθωοι παντα και παντου
καθως στα καναλια καθως στα αστερια του ουρανου
κατω απο τη στεγη του θεου
που οπου χρημα γυναικα και παιδι
δικη μας σιγοψιθυριζουν (ευκαιρια(ς)) γης πατρις.
Σμαραγδια και ρουμπινια θα σου χει φυλαγμενα
και η διεισδυτικη ποιητικη λαλια των καλλιτεχνων του
αριστα
που να τους μοιασουνε πολυ
ζητουν οι ιδιοι καλλιστα
οι απαιδευτοι μεγαλοι
και τα απειρα μικρα
ολοι του αγνου τους ερωτα
στο σωμα χαραγμενα
μελη ξεχωριστα απλα.
Ομως εξεχοντως ιδιαζουσα ειναι
η γλωσσα
η λόγια του δρομου
η τυροχτυπημενη
απο ερωτα του κοινοβουλιου
που κουρευει λογικες
ομορφες θανατου υπογραφες
λεπτοκομμενες
ξαναμοιρασμενες εκλεκτα
για να τυλιξουν προσεχτικα
σε εφημεριδες
κυβερνησεως
καθημερινες
(της κακης ωρας πρωι-πρωι)
σκουλ(αρ)ικιασμενα καστανα
για το(ν) εκλεκτο πρωινο (του(ς) λαο(υ)
ανεξαρτητου εκπομπης.
Οπως ομως και η ευηχη αναλατα λυρικη γλωσσα
των κακοπληρωμενων επαναστατων του αυτιου
μουσικοι
καθε μικρου-μεγαλου καναλιου
αντιστοιχου μεγεθους μικρο-αστοι
που διαλεγουν τη φασαρια του καναπε μας
του ερωτα μας τον απροσκλητο κλεφτη-εισβολεα
ασορτι
με την αγαπη που λειπει απο το καθε σπιτι
ξεχωριστα.
Διαφερει ομως αισθητα
η περιεργα τρελη γλωσσα
των παιδιων των δολοφονων
που με τη σειρα τους μαχαιρωνουν κι αυτα
τα θρανια τους
αλυπητα καταματα
στοχευμενα
παντα αστοχα
αρκουν μοναχα και νουμερα μονά
με ρυθμο ασκοπο
συνθηματικο.
Μαζι παντα διπλα τους και οι καθηγητες
παρανομοι λαθρεπιβατες της νιοτης
εραστες
λειτουργηματικοι της γλωσσας βιαστες
εις διπλουν
των παιδιων τη ζωσα αργκο τοσο οικτρα μισουν
που στα διαλειμματα
για αντιποινα
κατουρουν
θρησκευτικα νεα αρχαια ελληνικα
και καποιους συνηθως μικρους
σπανιως ιδιαιτερα μεγαλους αριθμους
(τους λενε δικαιους βαθμους)
στα βιβλια του υπουργειου
τα νεκρα.
Φυσικος και ηθικος αυτουργος
ολων των παραπανω δολοφονιων
ειπαν οι μελετημενοι ψυχολογοι δικαστες
ο παρατημενος διπλα εαυτος.
Εν τη απουσια του
θειου αυτου
των θελω τα ηνια
στον ακαλυπτο
ουρανο
γονιμο πεδιο του μυαλου μας
εκει που λαμβανονται οι ποιητικες αποφασεις
αναλαμβανει η κοινωνικη καταπιεση
και απο πισω κρυμμενος οποιος προλαβε και επενδυσε σοφα
για να μας συνοδευουν στης ζωης μας τα ερημα στενα
διακοσμώντας τα με σγουρες πιθανοτητες
της καθε γειτονιας σκιαχτρα
ινδιανος-λυκος
των παλιων ηρωων που στα παραμυθια
πρωτοσκοτωσαν την αρχιμασωνο τη γιαγια
που γυριζε μονη η αφελης στα χιονισμενα ζωη βουνα
τα εχθρικα
των ιδιων που παιζαμε κρυφτο παιδια στο ονειρο
κλεφτες πεταλουδες αστυνομοι γοριλες
κυνηγητο
και μετα μπαλα και αγκαλια.
Ο λυκος και ο ινδιανος
συμβολα
ταμπου
μονο κοκκαλα
εχθροι καποτε του χωριου
μεταμορφωμενοι σε πρεσβεις των δυναστών μας
τοποτηρητες της αυτοβουλης καταπιεσης
αυτοχθονες και οι δυο του φαντασιακου
διαλεχτοι καλεσμενοι της γλωσσας.
Ο λυκος
γκριζος κοινωνικος επισκεπτης του μυαλου μας
οδηγητης
οριζει τη ζωη μας αβουλα με δικες μας ενεργειες προκαθορισμενες.
Ελπιζω μη με παρερμηνευσεις.
Οχι πως αν τον εαυτο σου βρεις ετσι ευκολα θα ξεμπερδεψεις (στο λεπτο)
Μπορει ακομα περισσοτερο τους υπολοιπους να μπλεξεις (οπως σε μπερδεψα και γω)
με τη ξεχωριστη σου απιθανα αυτονομη λογικη.
Λιγο αν περιμενεις τον πραγματικο ενοχο θα βρεις
πρεπει ομως να μαθεις τη μυστικη του συνταγη
γιατι αλλαζει σχημα και θεση στη στιγμη
(προβαλλεται συχνα και στη τιβι)
Τα ακριβα του ρουχα πρετ α ποτρετ αυθεντικα
στο καμμα του ηλιου γυαλιζουν μοναδικα
αγορασμενα με τον ιδρωτα των πολλων
μαρκα διαλεχτη λουι ξυλο σκαμα και μπετον.
Ολοκληρωτικο οπλο επιθεσης αυτου
του μοντερνου αθλίου της εξουσιας
συγχρονου δυτικου κυριως
γενικα πλουσίου δολοφονου
ακριβειας
πυρηνικο
ταιριαστο της συγχρονης του (παρα)λογου κοινωνιας
η γρια γλωσσα πορνη
πολυτελειας
με εμβελεια και απηχηση καποτε μεγαλη
κολλητή επιρρεπης
κορη μανα και αδερφη μαζι
της φανταστικης αλάνθαστης ανθρωπινης λογικης
που σημερα κακοπεσε και παλι
κι αυτη η πρωτη κυρα
σεσημασμενη
(παιδο)φιλη
των επιστημων
γνώστης των αρχων
ολων των ιδιαζοντως ειδεχθων κακουργηματων
κρυφων και καθημερινων
οπλο δευτερης αμυνας φυσικο απλο
ομορφη σαν το πουλι στην αγρια φυση
μα και χαριτωμενα εξυπνη οταν η ιδια το θελησει
ολονων την πορτα καποτε θα χτυπησει
ανιδιοτελως για ν’ αγαπησει
ν’ αγαπηθει
και τους αλλους να γαμησει.
Προσωπικα εμενα οι δυο αδερφες στριμωξανε στενα,
δεν προλαβα να κρυφτω, τις φιλησα, κρυφτειτε
μακρυα.
Χρονε ατροπε
κουστουμαρισμενε δολοφονε
κουρεα καθε εποχης.
Κορη μονακριβη εχεις τη λογικη
και αυτη καιρο τωρα τη χαρισες
σε εκεινους που σε πηγαινουν διακοπες
οπου διαλεγουν
στα τυφλα
να κουτουλας να μην τσουλας
τον κοσμο να μην αλλαζεις.
Στεγνη μιλια
ενοχη
απομακρυσμενη απο την πηγη
την κρυφη αστειρευτη και μαγικη
που τροφοδοτουσε καποτε εκεινο το αρχαιο τωρα
με δροσερα συμβολα χαρας.
Κηροπλαστικη τεχνη
συγχρονη αρχεγονη
του μυαλου
ομορφα ταραγμενη
και προ καιρου ταγμενη
σε αγοραστη γνωστο
πουλημενη φτηνα
κοινως
κατασκευαζεις σιδερογροθιες
με αγνα πρωτα υλικα
πλαστελινη
απο βιολογικα μεγαλωμενο μυαλο παιδιων
και λιγο παλι μυελο
οστων
απιονισμενο
για να σιδερωσεις σε οπαδικες νορμες
καθε θετικα αυτονομο τσαλακωμα
στη μοναδικα επιπεδη μας κοινωνια
αγνη δικαιη ανοιχτη
του κάκου
καμαρι της στρογγυλης
οπως λεει η συγχρονη επιστημη
γης.
Ολα τα παραπανω σημειωμενα
καποτε μακαρια αρνησια παιδακια
νεογνα
χελωνακια
μοναχους μοναχους
σε απομακρυσμενη ακρογιαλια
ή στα βουνα
αν τη βγαλουν καθαρη
και ξεπεσουν ή θριαμβευσουν στην ονειρο τιβι
καποια μερα αργοτερα μπορει
για τρεις και εξηντα
δυο και τρεις μαζι
κανεις ποτε ολα μονος δηλαδη
να δουλεψουνε
τη βιταμινη C σχολαστικα
στα πορτοκαλιά τα ακουκουτσωτα
μανταρινια και καθε λογης λαχανικα
σκληρα και ανισορροπα φρουτα εποχης και μη
αφεντικα
τα ηρεμα γλυκα και υγιη
(τροπος του λεγειν δηλαδη)
να ζησουν αυτα καλα
και τελος.
Εκει στο ονειρο πραγματικα
(παιδια)
πετουν αναποδα
βουβα
για να προστατευτουν
απο το παρελθον
στο μελλον
(τα ελευθερα πουλια).
