Χωριζεις το αχωριστο
ξεχνας το αγνωριστο
εμπνεεις τον στερεο θεσμο
σε δοκιμαζω καθε πρωινο
ξανα το ιδιο γαλα.
Αυτο με τις θρεπτικες ουσιες της ζωης.
Πιστεψα σε σενανε παλια και ψαχνω τη θωρια σου
Τι και αν καθε μερα σβηνω το ονομα σου.
Ζωγραφισα το προταγμα
το βημα στα μαλλια σου
εμπλεξα πλεξουδα πανω μου στον κορφο σου δεμενη.
Αρνηση της πιστης τους της σκεψης της ορθης.
Προτιμησα το ονειρο της πισω της αυλης.
Εκεινο που μοιραζονται τα αγρια πουλια στον ουρανο
για δευτερη σκεπη τους.
Τον δρομο του αισθηματος
μακρυα απο τη λογικη μου
ισως και αλλων
την ψευδη
μακρυα απο τα τυμπανα της
τα μονά
που μουγκριζουν αληθειες της στεριας.
Εκεινες που δεν τις περπατας,
των μηχανων αληθειες
των μικρων καποιων αριθμων
του λογου και του πονου.
Αληθειες που ζητιανευουν τη σκλαβια
που ξεχιονιζουν ψεμα
αυτες που το ξημερωμα σπρωχνουν ηρωινη
στους λογους των παιδιων τους.
Ολα καλα. Ολα ελεγχομενα.
Αυτο ονομαζεις εσυ για προοδο.
Γι’ αυτην εσυ καυχιεσαι.
Και φτιαχνετε αμιλητα στενα
και τοπους απατητους για τους πολλους
στεγνους απο ψωμι
κενους απο νερο ποταμους
διπλα σε τοπους που ονομαζετε δαση.