Στο δρομο για τον Αδη
Γράφει. Περπατά.
Στο δρόμο για τον Άδη το σκοταδι νοσταλγει.
Απουσιαζει η σπουδη,
απροσεκτα σκεδαζεται το φως,
αριστερα και δεξια χτυπα,
χανεται στις τρυπες της στιγμής.
Φως περιττό αχρείαστα βαρύ θολωνει τη σκηνη, φυλακιστο.
Στον δρομο για τον Αδη λειπουν οι φωνες
η σκέψη τωρα αγανακτα δεν εχω θέση πουθενα.
Δεν αλλαξα κατι.
Μονάχα ξυπνησε η αναγκη για πονο και ζωη.
Στο δαπεδο ξαπλωσε σημαια μπας και σε δουν και σε βγαλουν στη βροχη να φανεις αγρια ανακατεμενη γρια στο στομαχι μια γροθια.
Στο δρομο για τον Αδη
Φωναχτα σιωπουν τα στενα.
Στο δρομο για τον Αδη μιλουν για αγαπη σιγανα.
Δεν κοιτουν σαν σ’ ακουμπουν.
Δεν σε ρωτουν μονο απαντουν.
Και η αποκριση γνωστη,
εχει ηδη απορριφθει [στα σκουπιδια],
ηταν κυριακη πρωί.
Τη σκεφτονται οταν σιωπουν
την ξεχνουν μολις την πουν,
Δεν τη θελουν τη μισουν.
Φύγε σκέψη παλια χαλασμένη.
Καμπανες χρειαζομαστε,
οχι ασκοπες κινησεις δευτερες.
Δεν μπορεις. Μην απορεις.
Σκεψεις άκοπες,
κενές παλιρροιες,
πολυταξιδευτη της ζωης μονο στο θανατο θα βρεις.
Στον δρομο για τον Αδη
Κουραστηκα νωρις και ειπα να επιστρεψω
γοργα.
Όχι,
αψηφω το κρυο που παγωνει την καρδια,
κοιταω πονηρα ανοιχτα,
λες και καινουργια απλωσα πανια,
μη γνωριμα, ουτε απλα,
οχι αλλη πληγη, ισως χαρα.
Εκει, στον πονο φωτεινα μαχαιρια απουσιαζουν.
Πανηγυρικο με σερνει εμβατηριο,
με κοσμο δεξια.
Αριστερε μου δρομε ακαμπτε νωρις με οδηγησες στο σπιτι.
Δεν θελω να σε περασω,
φοβαμαι την επιστροφη.
Ξεκινα και θα ‘ρθουν τα βουνα, παρέα για το δρομο,
και ισως κατσουν λεει και αυτα.
Χαρα κρισιμη ξανά φαντασου,
πρασινα χαλια να σηκωσουν τη δυστυχια απο το βαθύ το εδαφος μπροστά μας,
ελπιδα.
Στο δρομο για τον Αδη
Συνεχισα να μη νομώ.
Βαστώ γερα οσο μπορω.
Ξεγλυστρισε η πνοη μου,
κατω την ειδα ξαφνικα,
τι μελλει μου πε να γενώ.
Σακουλα σκουπιδιων, θυμαρι?
Ισως απο παντα χαλασμένο να ‘ταν το ψαρι.
Πεταω προς το σουρουπο σωστο αλφαδι
αν και λιγο πειραγμενος,
σαν ασπραδι, αυγο
μαζευομαι και απλωνομαι,
ψαχνω το μαχαιρι
ετσι ειναι ο κοσμος μας,
και με ανακατευει.
Χαζομαρες ηταν τα παντα σου ατομαρα,
και τωρα που τελειωνει η αγριαδα
νερο φυλαξε να ποτιστουν μαρουλια.
Χορταρι για τα προβατα να γινει η σιωπη σου.
Η σκεψη θα χαθει αραγε ή ταχα η πνοη σου.
Στο δρομο για τον Αδη
Χαζευω το σκοτάδι και με γεμιζει φως.
Άλλαζω κάλτσες, πιο ζεστές, μπορει και να κρυώσω, φοβαμαι.
Στο δρομο για τον Αδη,
ειναι το εγω εδω αναρωτιέμαι.
Μου λενε
στο δρομο για τον Αδη πισω να κοιτας,
σαν βρεις σχοινι τραβα δυνατα.
Δεν το πιστευω, αδυνατώ.
Αληθεια ψεμα λογομαχουν,
συγκρουονται το βλεπω καθαρα,
εγω τα βαζουν να χτυπουν.
Συγκεντρωση ισως βρουν να φτιαξουν την πληγη.
Στο δρομο για τον Αδη
Αδημονω να φτασω στο μετα.
Τι χανω πες μου να λυγισω.
Μου τελειωσε ο θορυβος και πρεπει να φροντισω.
Ξεχασα ομως το πολλοι και μενω μονος την ωδη να σιγοψιθυριζω.
Μου ξεφυγε στιχος ανυποτος ο καλοκουρδισμενος.
Τα μπουζουκια της ημερας μας μαζευτηκαν στον κηπο.
Διπλα απο την αμυγδαλια μπορω και τα χαζευω.
Θα τα βαλω να παιζουνε μαζι,
να βρω και τα πορτοκαλια
το γαλα να αρμεξω.