Φρανκφουρτη
Η νυχτα κοροιδευει το πρωι. Τι εχει να προσφερει. Αφου εδω ολα γινονται δεν θα το περιμενω. Oκτω η ωρα σκεπαστηκα ωρα εννια το ψαχνω.
Ο ανθρωπος θυμα και ηρωας μαζι ξεχνα την ωρα της αναγεννησης.
Ο μυθος παραμενει ζωντανος σε καθε μια θυσια.
Δεν μου εδωσε πνοη ψιθυρισε
σιγα
δικη μου ειχα παντα φωναζει.
Μου σκεπασε τα ψεματα με ψεματα αθωομενα λες και χει σημασια συννεφα ο νομος που ξεχνιεται.
Παλια ζωη
Σαν τους ηρωες του επους του μεγαλου που παντα μενουν ιδιοι.
Θαρρουμε τους σκοτωσαμε μα τουτοι δεν πεθαινουν.
Οπως τα πευκα ο ανεμος απανθρακωμενοι μαυρα ορυκτα μεσα στη φωτια γυαλιζουν με καθε αναμα της σκεψης που λιγο τα ακουμπησει.
Νεκρα οστα ρημαγμενα ασυρμολογητα μεσα στο απαραβιαστο σεντουκι αθικτα μυριζουνε παλια χαρα λες ερημωμενα απο της ζωης τον πονο
μα ειναι αυτο και μονο.
Απλως να μην ξεχασουμε βαλθηκαν να θυμιζουν το παρελθον στο μελλον ελπιδα να χαρισουν στο χαμενο μας παρον
μα ηρθε κιολας το τελος, ρωτας.
Πιθανως.
Δυστυχως στο περισσευον τωρα σκεπαζει τις βασικες αληθειες μιας ολοκληρης γενιας ενα παλαιωμενο ψεμα
η αλλη οψη κοβει.
Μακαρι αυτο και τερμα.
Αυριο θα εχουμε αλλαξει χωμα
ερωτημα
αν θα πρωτοδει τη μερα.
Επιταγη
Στα τυφλα απλωνομαι με ανοιχτα φτερα σε διχτυα τραγουδω.
Καποτε καποιος καπου τοτε αποφασισε ο κοσμος μας καλυτερα να ντυνεται αγριος και ενοχος και αδισταχτος προσταχτης.
Ποτε κανεις δεν κερασε σαν τον καλο το φιλο
Αν ειναι να λυγίσουμε να ριχνουμε τα βέλη μας να σκεπαζουν το κιτρινο το εδαφος μπροστα μας.
Να εχω τα ψαλιδια μου να βγαινεις στα ρηχα σου.
Να φυγουνε τα ψαρια μας απο την αγκαλια της πολης της θαλασσας μας της στεγνης να βρουν τον ωκεανο στου εαυτου μας τον βυθο.
Μικροι τυμπανιστες
Τι και αν πονεσα με τον διπλανο
τι και αν χορτασες το αφεντικο
τι και αν εκανε το λογικο σωστο
παραμελησαμε τον εαυτο σας επιμελως διακριτικα
αυτοι εμεις οι αλλοι.
Φρόντισα την κομη μου ξεχνωντας του ειναι μου το ολο και η μορφη μου εγινε ξενου σαγονιου σκια.
Απο τοτε με πονα καθε μπουκια γιατρε μου.
Αληθεια ψεμα
Ονειρο, εχθρος και φιλος μας στο ξυπνημα.
Της οργης τον θεο ξυπνησαμε, μαζι ονειρου μερη διαβηκαμε, χρονια ψυχρα αθωα.
Σιγα σιγα εφυγαν οι καιροι της λογικης, του παραλογου οι τοποι, μπουγαδα ηταν το ονειρο απλωθηκε καθαρισε και παει.
Εμειναν μονο μυρωδιές, καποιες καλες λεβαντες, που συχνα θυμιζουν υπονομο και βρωμικα σκουπιδια.
Το τωρα δεν εχει απο αυτες για αυτο το προσπερναμε δεν το μαθαινουμε καλα ουτε και το ποναμε.
Ετσι σιγα σιγα εμεις λιγα οριζουμε εχθροι μας οδηγανε.
Πολυ φως μπροστα δεν βλεπω τις φωνες. Εστριψαν μαλλον πρωτες αυτες.
Χωρις αισθησεις να φυλαχτω ελπιδα μοναχα στα γατια τη βρισκω που ερχονται κοντα αθωα στο λεπτο. Ισως φυλαν το μυστικο.
Αγονη ελπιδα
Δυο χρονια στο πηγαδι. Τα παντα αγνωστα ξανα.
Ολα κυριολεκτικα στο τωρα οπως και στους πολεμους.
Δεν χρήζουν ψεματα ουτε ψαχνουν εξηγηση, ενω παιζουν δυνατα, απλως κοβουν το νημα απο την αρχη.
Καποια ονειρα του παρελθοντος θυμιζουν αγριες αταιριαστες εποχες που πασχιζουν να ξεχωρισουν απο το δυστοπικο παρον το αβασιμο που κρεμεται στις ζωες μας.
Προσπαθησα να δω αναποδα το τωρα, να γνωρισω τη μορφη του, να το διωχνα λεει, να μεινει μακρυα, θα ελπιζα πως ηρθε η ωρα.
Ανησυχο παρον, δικο μου, το εκλεψα, το ταιριαξα στη νοητικη μου αναπηρια, ελπιδα αγονη, σε γνωρισα και εμεινα κοντα σου.