Βηματα κυματιστα στα ανεμελα μαλλια σου
σαν τη θαλασσα φουρτουνιασμενη
μεσα στο γαλαζιο οριζοντα
κρυμμενες σκεψεις
λογικες
φαλαινες των ωκεανων
τιτανιες αχορταγες
χτυπουν σε σκληρες αγκαλιες αποδοχης
το αμοιρο τωρα μπλε υγρο
στο κατοπινο σπουδαιο παρελθον των αλλων.
Πισω απο τις κραυγες του ωκεανου
κουρδιζονται ορχηστρικες νοτες
αναλογικες
ενος ξεχασμενου συμπαντος
που ματαια ολοι να αγνοησουν προσπαθουν.
Αλογα.
Σαν να χρωσταμε υπερογκους δασμους,
που τελικα πληρωνουμε εις τριπλουν
χρονια και ποδια σε περση κηδεμονα.
Ενω ακουσα για μια αλλη
περιπου λεει λογικη
λιγοτερο ανθρωπινη
περισσοτερο παιδικη
που μοιαζει λεει στα βουνα
με φιλους δαση και νερα.
Αυτη που επιστρεφει την ηχω
και δινει χωρο στο εγω.
Που παρελθον μελλον και παρον
ελευθερα αφηνει να κυλουν
ως αλλο ποταμι η πηγη,
αλλο εδω κι αλλο εκει,
ποτε και πουθενα το ιδιο.
Αναγκη την εχουμε κι αυτη.
Θα προσθετα ξεχωριστα
οταν τα δεδομενα λιγα και ασαφη
εκει που ο οριζοντας σου λενε μπλε μοιαζει βαθυς.