Εσυ της λογικης
γυναικα μανα και αδερφη
κρυμμενη μεσα στα δαση
πισω απο των δεντρων
τα κλαρια
στρωνεις φωλιες
γερακια.
Με της χρυσομηγας τη φορεσια με προσκαλεις το νεκταρ σου να χορτασουμε.
Εκει μεσα στον αγρο να δοκιμασω τη δαγκωνια.
Τα χερια μου κολλήσαν στο οπιο το στυφο
απο τη ζεστη ιδρωσα.
Στον διπλανο κηπο τελικα γυρισα τη ζωη μου.
Τι κι αν χωρεσα σε δυο χωραφια την υπαρξη μου
την εστυψα και εμεινε απνοη.
Ειναι φυσικα εκει απλα κοιταζει σαν νεκρη.
Η παλια ζωη η αλογη μου λειπει.