Ανεμος ζωης

Και αν τα ποιηματα ειναι νεκρα

γεννηθηκα.

Και τι που η μπορα λυσσομανα

εγω λιαστηκα.

Τι και αν τα τραγουδια λυπηρα

εγω χαρηκα

διπλα

Που βρηκα εαυτο σε εαυτο

αντιδραση σε υπακοη

το μελλον μεσα σε ενα παρελθον

το κιτρινο στην ανατολη

το λουλουδι της δυσης πρασινο

και της σκιας του απογευματος

στον καματο

απλωμενο πανι της δεκαετιας μου της δρωσας

που ξεχασα να ζησω.

Πως μου αρεσουν τα χωραφια με λουλουδια

οι παραδομενοι κηποι

τα χωραφια της ανοιξης

με τις σαραντοποδαρουσες μαγικες θεες

τα ονειρα τα παιδικα

του κηπου μου

οι ξοβεργες τα πρωινα

τα διχτυα και οι μπετονιες

οι μπαλες μου στις γειτονιες

αιωνιες

τα δειλινα οι ερωτες σε γειτονικες περιοχες

το τρεξιμο το μπαλαντερ του ποκερ μου του παιδικου.

Κερδιζα μεχρι τα 19

μετα εσβησα σταδιακα

για τους εξω αβλαβως

μαλλον παλι ευτυχως.

Τελικα αγνωστο θα πω.

Αλλαξαν τα πανια.

Τελειωσαν τα βουνα.

Αδειασαν τα ενεργα ηφαιστεια

‘φυγαν απ’ την παλαιστινη τα μαγικα πουλια.

Αγνωστη ξανα αιτια.

Σαν να παρακολουθησα μια μυστικη ταινια

κυμα στο μυαλο που ποτισα νερο

και με εσερνε απροσκλητο λαθρεπιβατη για καιρο

ή σαν να ‘γινα απο ηρωας παραμυθιων

ονειρεμενων

κωμικος συμφεροντων τραπεζων

διεφθαρμενων.

Σαν να μην χαθηκα ομως οριστικως

ουτε μαλλον γενικως.

Μετα απο χρονο,

να σου παλι

μεσα απο τρικυμιες στον βορρα

μετα απο τις πυρκαγιες της χωρας μου τις ξακουστες

και πισω απο μπόρες της αφρικανικης ηπειρου ξαφνικες

βρηκα σημερα ξανα

του νημα του παιδιου

παιδια

τον ηθοποιο

στην ποιηση του μυαλου μου

ζωντανο.

Ονειρο ηταν μετεφηβικο

περασε

μεγαλο ποιημα δεκαετιων

ξεπλυθηκε μεσα μου σε σιγανο ρυθμο

και τωρα βγαινω να στο πω.

Αργησα καρδια μου.

Το εφτυσα εδω.

Ησυχασα.

Αυτη ειναι η ποιηση για μενα

αρρητη γεννα σε κορινθιακο ρυθμο

μιση ανοιξη σκαλισμενη σε πετρα

μια ραγισμενη ξενη καρδια

των δωριεων δωρο

των εχθρων.

Θα ηθελα στο μελλον μου

η ποιηση η παλια που βρηκα

κρυωμενη μονη και ερημη

να γεννησει τα χωραφια μου

στα κιτρινα αγκαθια.

Ας διωξει ολα τα χρωματα,

το πρασινο το δροσερο την υστερη παλια μου αγαπη.

Μοναχα σκετο κιτρινο χωραφι κατω απ’ της

ελιας καμενο

της ζεστης ξαπλωμενο στο χωμα το ζεστο.

Leave a comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *