Καθως γραφεις
το χαρτι γεμιζεις χαρα
κλαις.
Στις σκεψεις μου
αρεσει να ψαρευουνε
ανοιχτα
λες.
Ειτε εχει μπονατσα ειτε κυμα
εδω ειναι ωραια ειναι πρυμα.
Αρκει να ανοιξει η διοδος στο μαγμα εκει βαθια
στο ανακατεμα του τωρα του πριν και του μετα.
Εκει που οι καρχαριες του υφαλου της ψυχής
συνοδοιποροι αγαπημενοι ειναι φιλοι βραδυνοι.
Μακρυα απο της συνειδηση τον πονο τον καυτο
της ψυχης τον μισερο εργατη και εχθρο.
Απο εκει χαμηλα τραβας ω ποιητη την καθετι
και νομιζεις εχεις ψαριά ωραια διαλεχτη.
Κοιτα ομως καλα. Κοιτα κοντα.
Αγκαλιες αμορφης υλης φερνεις προς δυσμας
αφου τις παγωσεις σε ανατολικες
κουφαλες γλωσσας διαλεχτα.
Κι ο χρονος
σαν μακρυ χαλι πορνειου
μονο αυτο σε περιοριζει
το κοντινο το οικειο του πλαισιου.
Και η γλωσσα
δικια σου
μα και οποιουδηποτε αλλου θες
στο σημερα στο αυριο στο χθες.
Τιποτα νεο τιποτα ιδιαιτερα παλιο
μονο το μαγμα εδω καυτο
να σε καλει να δεις
να το αποφυγεις μη μπορεις
στον αρχοντα το ματι το δαχτυλιδι και η πληγη
ολα φωναζουν δυνατα εσυ.
Γραφεις με ενα στυλ
ω ποιητη
που απαντα στην αλλη ερωτηση
γιατι.
Γραφεις αδειαζοντας απο πονο φθονο και χαρα
απο εμπειριες λογια σκεψεις γενικα
το φαρμακο σου δηλαδη
ω της ποιησης μεγαλε ασθενη.
Οταν χαρα κ’ λυπη δεν περισσευουν τις φυλας
γραφεις μονο με παραφουσκουμενα τα πανια.
Και παντα με την ενεργεια του ανεμου φουσκωτή
για κινητρο εμπνευση φαγητο και συνταγη.
Σαν καποιος να σε σπρωχνει να πας πισω και μπροστα μαζι
με το μη-ποιημα παρτενερ και το ποιημα στο πικ-απ
για θεατη.
Το ιδιο και οταν απαγγελεις κατιτις
το διωχνεις απο πανω σου
τραβωντας το απο τ’ αυτι τ’ ακροατη.
Σμιγουνε οι λεξεις σας στον αερα δυνατα
κρουσεις βληματος με βλημα
κοιτα τις λαμψεις στα ανοιχτα.
Για να βρειτε εσεις το ποιημα ωραια αλλαγμενο
εδω στο τωρα φρεσκοχτυπημενο.
Γι’ αυτο και δεν διαβαζονται γενικα
τα ποιηματα ευκολα καλα
παραμονο οταν ειναι γενικα απλα.
Ειναι η ποιησης λοιπον μια καθαρσης διαδικασια
σαν να πηγαινεις σε τουαλετα πολεμου πολυτελειας
βαλε επιτελους μια τελεια.
Και να διαβαζεις ή να γραφεις ο,τι βγαζεις
και να βγαζεις ο,τι γραφεις ή διαβαζεις.
Οχι τοσο περιεργο οσο δυστυχες
ειναι ομως και το εξης μου λες
για τις αυτο-διαλυομενες ανθρωπινες φυλες:
υποστηριζουν πολλοι ανθρώποι σθεναρα
πως την ποιηση αρνουνται δια παντος
οταν με ιζηματα αερος αερος λογικης
δειχνουν ποσο γλυκα την αγαπουνε διαρκως.