Οριζοντας καπνος υποστεγο ο εαυτος
στα ματια σου.
Συνθηκη αγαπης το νερο στο οποιο κολυμπαμε.
Αφορμη δικη μας μια κοινη το οποιο ποτο ζηταμε.
Οριζοντας μονο ενα πλεκτο
στα στηθια μας
τραγουδια
και απεξω ενα τιποτα
εδω.
Ολοκληρο φορεμενο απο τους δυο μας
το συμπαν
η καταιγιδα.
Ερωτηση, να σε βρω
η αναγκη.
Νερο.
Σε αγαπησα στο ονομα
Σε ζητησα στο σωμα.
Σ’απεκτησα σε ενα τραγουδι.
μια μελωδια.
Ενα ακουστικο
της ψυχης μου μια στενη που χωρα μονο εσενα.
Φυγε. Δραπετευσε
μην ακουστεις.
Τα πεζοδρομια στεγνωσανε εμενα
δεν προφταινουν τους ψιθυρους των περαστικων
ουτε τα πατησια των αθηνων
εχασα τα δρομολογια των κατσαριδων
κανενα
απο αυτα που χαιδευουν τον υπογειο ρυθμο των πολεων
δεν ζεστενονται τα ποδια μου στο κρασπεδο απο τις βομβες των αισθηματων σου
λυπης εχθρας και χαρας
στο ποδι μου το χιονι
που χωριζει μια πολιτεια ολοκληρη, αναστεναγμενη
καμμια προσπαθεια αναγνωρισης.
Φρουδα η ελπιδα, τα ζωα
ηρεμα,
ακακα,
ατολμα,
αταραχα
ευελπιστα
παραχαρακτες εποχων ολοι ελευθεροι στο κτημα.
Αμεριμνοι κοβουν τα σταφυλια μας.
Αγγουρα μουρα λαικης, το νεο μας το σημα.
Φλωροι καρδερινες και λοιπα πουλια κουτιου μας μοιραζουνε το στιγμα.
Ψευτικα αληθινο, ωραιο.
Μας χωριζει η αβυσσος και το κενο,
μπροστα μου ενα βημα.
Θελω να την βαλω σε ενα πορτοκαλι να την πιω,
ξυνη αβυσσιναδα
Περιμενε λιγο σε αγαπω
κοντα.
Μου τελειωσε το ποιημα.