Ταξικο
Σκεφτείτε να σας λένε Δήμητρα
Και να γιορτάζετε σημερα
–
Σε όλες τις διαφημίσεις
του βαιμπερ απαντώ όπως πρέπει με μικρά ποιήματα που δεν διαβάζονται ποτε
–
Εξαγωγή δοντιών
Εξαγωγή καφέ εξαγωγή διαμαντιων
Εξαγωγή σκατων
–
ΔΕΗΟΣΕ
στη μάχη για την κλεψα των ΕΠΕ-
ιδη Μας τα σπάσανε
βάζω πάντοτε kai ένα Xi
–
Πότε το δέρμα
ποτε το φως ποτε η σιωπή
Ανακατεύονται ομοιόμορφα οι αποικίες
Στο χάρτη με τα αισθήματα
Κυριαρχεί η θλίψη των Ελλήνων αλλά και άλλων χριστιανών
τα άλλα πνίγονται στα πάντα
και στο μωβ
–
Τέλος νερό
Πέφτει βουβό
Το δέντρο σκίζεται
Και μεγαλώνει
παλιές ζωές
καλυπτοντας τις
με σκιες
–
Εχθές
είδα μια μαύρη παρουσία, μπορεί να ήσουν συ
Έμπαινε σε μια αίθουσα ασπρομαυρη san θάλασσα
και με καλούσες με ατακτη ομορφιά
όπως οι λεύκες το φεγγαρι
—
Η ζάχαρη δεν χαλάει
Τα δέντρο ισορροπεί τα πάντα
Μαλακίες που τρέχουν στο διαδίκτυο και στην πράξη
Τα φύλλα, είναι τετραγωνικα χιλιόμετρα, η αποσταση,
και ‘σύ λίγο πιο πέρα
Κάθε που με ακουμπάς
τρώω ένα κομμάτι από το λωτό
Και δεν βρίσκω ούτε μουσική ούτε εγκατάσταση
από τον παλιο μου εαυτό.
–
Καφές σε επανάληψη
[στην πορσελάνη
ανάποδα]
–
Σε κάθε αποστολή ευχών
Κρύβεται η απαισιοδοξία των ημερών
(νομιζω το εγραψε μια φιλη μου)
–
Κάνω έναν μικρό διαλογισμό
Πρώτου χιμηξει η μέρα
Με τα χίλια δυό κύματα
πριν με πετάξουν στον αερα
πριν να συναρμολογηθω ανάσκελα
ξανά
–
Θα ρχοσουνα να με δεις
Θα με φυλαγες στο στομα πριν να κοιμηθώ
και αν δεν ξυπνούσα το πρωί
Θα σκέπαζες το στρωμα?
–
Γιατί
συνέχεια γράφονται τα ίδια και τα ιδια
Η ώρα πλησιάζει όλο 7
Η μέρα μου γεμίζει αναμνήσεις
με κόσμο
Από εχθές κι από προχθές
Κάτι γυαλίζει στον αέρα
μπορεί να τρέχαμε πολλοί μαζι
πάνω σε καποιο άσπρο απογευμα
–
Αναζητήσεις
Και αποθέσεις
Μεταβιβάσεις και ο χρόνος
Όλη τη μερα
Διαλεγω παρελθόν στο τωρα
Και βάζω ονόματα.
και μετά τα λέω κάπως.
–
Μου άφησε σημάδι
και Τωρα :
Είμαστε δυο ειμαστε δυο
Η ωρΑ σήμανε οχτώ
σβήσε το φως περνα ο φρουρός
τη Δύση θαρθανε ξανα
Hμαστε δυο ημαστε τρεις
ημαστε 1013
Με το καιρό
Με τη τιβι
Ο Φόνος γίνεται γιορτη
κ ιο πόνος γίνεται εσύ
Βόμβες μπροστά
βόμβες μπροστά
κι οι άλλοι πίσω ακολουθούν
Ανατολή, χίλια μωρά
κι ο δολοφόνος είσαι συ
eiμαστε δυο ειμαστε τρεις
είμαστε χίλιοι δεκατρείς
ξερνάω εγώ ξερνάω εσυ
Μα ποιος ξερνάει την τιβι
Θα ρθει η καιρός να μας το πει
–
γράφω πάντα ότι μου λέει κάποιος
ίσως πάντα κάποιος άλλος
και αυτό το έκανα από παντα
..