δεν έχω χαρτι μονάχα κάτι έπιπλα και δρόμο
και ότι απέμεινε απο μενανε να ψάχνει
όποτε και με γράφει
εδω ως ένα απλό στιλό
σε ένα σκίτσο ακόμα πιο χαζό
πάνω από την πολυθρόνα μου που κάθομαι και τρέχει
ενόσω γεμίζει και το σκίτσο με σκατα
και δεν ξέρω αυτό
αν είναι κάτι απ αυτά που γράφονται και σβήνονται
αλλά δεν εχω και κάτι αλλο για να γράψω
τώρα που μπορεί να πηγαίναμε αλλιως
επίσης δεν το ξέρω
–
στα δια ταυτα
τώρα, που έχει προτεραιότητα το τωρα
κάτσε, το τωρα βρίσκεται εδω
άκου, εδώ ένα χαμένο σωμα
ακουμπα, το σώμα έρχεται από το εμεις
κοιτά, εμείς είμαστε σκατα
νιώσε, “το σκατα” που είναι απ “το παρόν”
σταμάτα.
(υλική συνεπαγωγη)
το πανταχού παρόν ήταν και ειναι απαλο
και απλώνεται παντού σα τα μανο
(και εγώ άλλο τόσο σ αγαπώ)
μα για να παμε στο μετά
πετα την πέτρα των 7
μέσα τα νύχια και τα διαλυτικά
τρέχω να φτύσω τα στιλα.