Τo φεγγάρι λούζει. Οι ανησυχίες μας χτυπανε στον αέρα για να παρασυρθουν αγνές και ανήμπορες μπροστα μας.
Οσες ώρες περισσεύουν στοιβάζονται σε μορφές άλλων αγιων που δεν πιστευουμε ετσι και αλλιώς η ησυχια μας βρισκει ημερολογιακά οταν αποξενωθουμε τελείως.
Περισσεύει και η μομφή με τοσες συμβασεις πλεον και κόβεται σε καμπυλωτές ουρές που προκαλούν πονο και χάνονται στον πανικο.
Συντροφιά με αλλα ζώα με κοινη ανατροφη γυρεύουμε τη στιγμη για να αναστρέψουμε πολλά και πρωτίστως μέσα. Κάθε μισό και ένα δράμι – τόσο κάνει σήμερα ο χρόνος που απομενει για να φτάσουμε κάπου τόσο οσο το έξω είναι είναι σε τόση απόσταση και τόσο καλά αποσυντονισμενο Σε ένα κόσμο που αντιλαμβανεται το χρόνο είτε αιτιακα ως παραγοντα αξίας ειτε ιστορικά ως συνέχεια που αρνειται κάθε στιγμή ό,τι καινούργιο βρει εμεις θα περναγαμε ως μοναδικες σκιές χαζευοντας το δεντρο που στοιχειωνει τις παρουσιες και κρυβει το φεγγαρι. Αυτο συνεχιζει να ανεβαινει. Χαζευω. Χαζευω και την αρκουδα που πρέπει να γίνουμε μεχρι την ανοιξη και λίγο πιο πέρα μαζευω προκαταβολικά τα χαλικα απ το κεφαλι. Ενας δρομος ειναι και αυτος του γυφτου. Η αρκουδα χανεται στη γουνα του τα ψιλά σκεπαζουν την οραση οι ηχοι τους ακουμπανε σαν χέρια πραγματικα. Ως Έλληνες τη πιστει απτόμαστε πιο δοκιμα υπο σκια.