Κάποια πράγματα
είναι απλά τάση αφηρημένη
σε ένα επίπεδο που χωράει τόσα επίπεδα
επιλέγω να μείνω
σε ένα σημείο απέναντι
από ένα
που κοιτά εσενα να
φορτίζεται
–
κρατάς στα χέρια σου πολλά ακουστικά
σε ένα πλέγμα από καλώδια
παρατημένα
και τα πατάς και σκίζονται
για το
δυναμικο
ελεύθερα τα
μόρια
μου λες
είναι καιρός που
μενανε
στην τάξη μας
και ‘γώ
μία ζωή
όλο καλωδια
ξηλωνω
χωρίς να ξέρω
συμφωνώ.
–
στα όνειρα υπάρχουν
όλα τα χρώματα
χωρίς προειδοποίηση
όλη η συμφορηση
στο τώρα
καμιά θερμότητα τα όνειρα
στη βάση τους
είναι λευκα
όταν σε βλέπω
σβήνουνε οι κιμωλίες και αισθάνομαι
το τέλος
στα ουσιαστικα
έν’ αλλο τίποτα με όλα αυτά
που γυρευα
–
και κάπου τότε σπάει το παρόν
και χύνεται μέσα στις εικόνες
που απλώνονται σ΄ όλες τις καθέτους
αλλιώς
οι οριζόντιες διακλαδώσεις των εαυτών
δεμένες μες στο μυαλό που μας μιλά
με κατεβασμένο το ακουστικό
σαν δόσεις από σένα
–
στο χρόνο που ανεβαινει
για να ελευθερωθει από τον χι
ένα ωστικό που βγαίνει μέσα απ τα κόκκαλα:
σαν κύμα από αέρα
το πρωί
δυο στη Γαύδο
άνοιξη
.
με αφημένα τα ακουστικά μας να μετράν
τα δεπτερολεπτα
σακατεμενα να χορεύουνε
.
ΑΝΗΜΠΟΡΑ
να μας σταματήσουνε
πάνω απ΄την άμμο
δίπλα απ’ τη θάλασσα
μες στον αέρα
.
χτυπάν αντίθετα
.
και αφήνουνε εμάς
εδώ
.
λίγο κοντά
αφηρημένα.
*όλα είναι λογικά
μα όχι δεδομένα