Τα κόκκαλα
ούτε χιλιοστό
απ’ την απόγνωση
κοιταζοντας τΑ μάτια της
Το δέντρο ελευθερώθηκε από τα δακρυΑ
και μια νέα αλυσίδα την έδεσε στην περιφέρεια της γης
ελεύθερη στον ουρανό
για Πάντοτε
όπως στη γη,
ακομα και αν δεν το καταλαβαμε εμεις,
μυριζοντας καθε μικρο της
αποτυπωμα
Το μαύρο με καφέ
τωρα πια συννεφο,
η Άρια,
οπως τη δενανε,
έγλειφε τα χέρια των ελαστικών ανθρωπων
για οσα δευτερολεπτα αγάπης περίσσεψαν όλη την προηγούμενη χρονιΑ
αυτη μας περναγε για περαστικους
αγαπημενους
και οσων θα τρέχουμε ακόμα
χωρίς τη στιγμιαια της χαρά να ξαναβρεθουμε