και τοτε τα γραμματα εμφανιστηκανε στην οροφη
της καμαρας
διαφευγανε του χωρου μας και θελαν να πεταξουνε
κανεις δε τα κραταγε στην οθονη μας
απεναντι
κι αυτα προτιμησαν μία γραμμη λευκη
“αποτομη ανυψωση”
κι οι οθονες μας μενανε
στεγνες
16 μόνα μπάιτ σ’ οροφη
ανακατεμενα περνουσανε
τα γραμματα
μαζΙ με χτυπημενο φως
και πεφτανε
μαζι με τιτλους τέλους
και υποχρεωσεις για καλυτερη ζωη
απ τη γαλατια του Οβελιξ
που ολα τα τρωγε
μιά ζωη απο αγριογουρουνα
μες στην κοιλια
που δεν εχει μα και ουτε θα
γραφτει.
—
οταν ολα πια ειχανε σβηστει
Για ενα λεπτο
η σκηνη ειχε καθοριστει
ξανα
το ζωο πεθανε
αλλα χωρις αυτα
τα 16 μπάιτ
τα χρωματα του ουρανου
χασανε το αρχειο του καιρου,
και θα επεμενε για παντα στ’ασπρομαυρο
οπως το φανταζομασταν
στης πολης
την
παλαμη μας
στα ανοιχτα
τ
α
γ
ρ
α
μ
μ
α
τ
α
ασπρομαυρες ριπες φωτος
περιπου οπως οι εαυτοι μας
στην καταπιεστικη καθημερινοτητα
με το χρονο
που μας υποβαλλουνε
διαθλωνται
μεσα μας
για να εμπεδώσουμε
ολο μαζι
το μαυρο.