Αλλά εγώ δεν έχω κανέναν να διαβάσει καμία λέξη
οπότε συνεχίζω να γράφω
πότε πότε
στο κενό για το κενό με το κενό
λίγο πριν από τις λέξεις και καπου μετά το νόημα
χωρίς τις πρώτες εικόνες
όπως εμφανίζονται και κάποια πιξελ
και κάτω από αυτά κρύβεται κάποια παράσταση
θα πρέπει να υποθέσουμε τρελή μέσα στο άγνωστο
τι όμως περισσεύει από την οποιαδηποτε σκέψη και μας ενώνει
ή μήπως λέμε απόσταση και εννοούμε τις συνδέσεις
σαν αυτές που κάνουμε διαβάζοντας
διαγράφοντας το κυρίαρχο σώμα μας από ότι βλέπει
κοιτάζοντας το άλλο
χωρις οτιδήποτε να συνδέει τη συνείδηση μας
με τις άλλες τις μακρινές ή κοντινές “τις συν-ειδησεις μας”
σαν μια περίεργη μπαλα στο κεντρο
που δημιουργείται μέσα στο μυαλό
που την παρατάμε και που την κοντρολάρουμε
σαν να κλωτσάμε με τα ρουθούνια και με τα μάτια το κοντρόλ
σε μια αυλή γεμάτη μπάλες
σκασμένες με γάλα και με λάσπες
φτιαχνουμε και ‘μείς μία στα τυφλά
οι αναπνοές μας συγχρονιζονται με πάσες
η μπάλα συνδέεται από καλώδια
και γίνεται κάπως στρογγυλή
αλλα στις σύγχρονες τις autoban
που τρεχουνε τα αμάξια
δεν παίζεται ποδόσφαιρο
τα καλώδια φέρουνε μονάχα ρεύμα
η μπάλα μας μαζεύεται ή σκάει
και είναι ο καθένας μόνος του
χωρίς καμία σύνδεση αναπνοής
δεν έχει συνείδηση αν τρεχει και που πάει
σαν όλα είναι ανύπαρκτα
το κέντρο δείχνει πάντα έρημο
η μπάλα κρύβεται στο γεωμετρικό της βάθος
τη μετρουνε ως ευθεία
που εμεις θα σβήνουμε
ατρόμητοι στο δρόμο με τα φορτηγά
μαζί ολοι οι ζωντανοί νεκροί
τρεφομενοι απο προβλεπόμενα
λίγο γλυκά και κάπως άκυρα
ανθρώπινα σημεία.