Αθηνα
κενο
η αποσταση ξετυλιγεται στα σανδαλια του δρομεα
η αποσταση στο φαναρι,
μας χωριζει
οταν ακολουθω τους δρομους της,
βρισκω τους παντες
νοιωθω πολιτης
αχαιος
–
εμεις φτιαχνουμε την πολη
αυτή
απο κενο
ενωνουμε τις ζωες
της (πολης) με το
πρασινο και τις κορνες
σαν πουλια
απ’ το βουνο
—
αυτο που φαινεται και ακουω
πλησιαζω
ερχεται κοντα μα
τρεχω πισω του
και γω.