Ο μπαμπάς μου έχει
αμερικανικο κατσαβιδι
και γω το ενΑ πόδι
Στο φεγγάρι
Και το καλοκαίρι
Βρέθηκε σε εναν άλλο κήπο
Πιο κοντά στη θάλασσα
Kαι στον Ουρανο
Πιο μέσα απ τις ψυχες
Χωρίς τα πεύκα το
Παρελθόν πριν απ τα ζωα
Και τους ανθρώπους
με τις Γάτες πολλες Να
Κρύβονται στα ορια οι
Xαρακτήρες
χαρακωμενοι Ηλιο
πριν γινουν εαυτος ο
Πολεμος
Με τον ιδρώτα στο κεφαλι και Η
γη πιο ζωντανη στη
Μεση της ημέρας
—
Και απ τα γερανια μεινανε
Οσα ειναι κοκκινα και
Φετος
Τα γιουκα δε γυμναζουνε
σπαθια
Μόνο κορμούς σε ξυλο
Και ο καθρέφτης είναι ιδιος
Σε αυτόν τον χρόνο
Με το ομοίωμα που προσκυνα
—
Εδω χει γειτονες από ηχους
Και στα χαρτιά έναν καιρό
Η εποχη
Και το παιδί με τα αστέρια
το ξενυχτά
—
Το δάπεδο τα ξέρει όλα και γώ
τα φύλλα της ελιας
κοιταζω
αν φοβούνται δέντρα
τα χαλια
και Που γυμναζει αραγε η πόλης τα
σκαλιά της
—
Επαναλαμβάνονται οι συστολές
Εγώ πατησα έναν φίλο με
κλαδιά
και ένα κεφάλι ράχη
όπου και κρεμομαι
Η πτώση
–
Και πως μεγαλώσανε τα φύλλα
της ελιας
Ίσως γεράσουν τα σκαλιά
ολοι θα ψαξουμε μιαν άκρη
τα χαλια να
καίγονται αρχιδια
μας
στα χορτα
—
Η Εξοχή μας μύρισε
Φωτόγραφιες της ζωής
Πιο μεσα στις ψυχές
Ανακατεύεται ο χρόνος
Κάποιοι τον γυρίζουν ξανα
κι οι άλλοι
χαιδευουν το λουρια.
Να μην Ανακατευεται με τον δικό τους
Φοβο.
—
Άλλη Ανάσταση εποχών Η μουσικη
που δεν φοβάται Και που κερνάει
υποταγη
Τι φαση.