ξαφνικα ο λαιμος μου μικρυνε
δεν θα χωρουσε το παρον
οταν η φωτια εφτασε στη μεση
τα ποδια μου θα χωριζαν
στα χερια μου βρηκα ένα μολυβι
ετοιμο να εκραγεί
και τότε αποφάσισε
να αποδρασει
πρώτη απ’ ολα η λογική
ξαφνικα ο λαιμος μου μικρυνε
δεν θα χωρουσε το παρον
οταν η φωτια εφτασε στη μεση
τα ποδια μου θα χωριζαν
στα χερια μου βρηκα ένα μολυβι
ετοιμο να εκραγεί
και τότε αποφάσισε
να αποδρασει
πρώτη απ’ ολα η λογική
σε διαβαζω. οπως θυμαμαι να ξεχναω κανα τονο. καταπληκτικα ποιηματα, να εισαι καλα
ευχαριστώ πολύ, και γώ προφανώς σε διαβάζω, η συμπάθεια αμοιβαία, και οι τόνοι μπαίνουν μόνοι τους